Puur leven

Gisteren, aan het einde van de middag, raakten we aan de keukentafel in gesprek met een vriend. Hij waait een paar keer per week aan op de boerderij, om in de stallen, op het land of op het erf te helpen. Vaak als hij er is praten we over de meest uiteenlopende onderwerpen. Over de intenties van ons hart, over God, vergeving, vriendschappen, gezondheid, het huwelijk, opvoeding, enzovoort. Hij is een van de oprechtste mensen die we kennen, en de eerlijkheid waarmee hij het leven in de ogen kijkt, raakt me altijd. Ik hou van echtheid, en van leven op een manier die anderen eert en opbouwt. Niet dat me dat altijd lukt, zeker niet, maar ik hou ervan en iets in mij verlangt ernaar om altijd puur en zuiver om te gaan met zowel mijn eigen hart als het hart van een ander.

Maar wat is dat nu eigenlijk, een puur leven leiden? En wat betekent dit voor de mensen in mijn omgeving? Toen we daar gisterenmiddag een paar uur over in gesprek waren met elkaar, leek het alsof ideeën die ik hier al heel lang over heb opnieuw wakker werden. Alsof ik weer stil werd gezet bij mezelf en bij een manier van leven die ik waardevol vind.

Puur met mezelf en anderen omgaan, betekent voor mij dat ik mezelf niet boven anderen stel. Dat ik anderen vrij laat om dingen anders te doen dan ik denk dat goed is. Maar ook, dat ik mezelf niet laat leiden door angst om veroordeeld te worden als ik dingen anders wil doen dan familie, vrienden of bekenden. Beide houdingen vind ik soms moeilijk, omdat mezelf aan anderen meten op de een of andere manier soms veilig voelt, zelf wanneer ik mezelf minder goed vind dan een ander. Als ik mezelf loskoppel van dergelijk oordelen, voel ik ruimte ontstaan om te ontdekken wat er werkelijk in mijn hart leeft. En ook moed om met mijn wil en vanuit mijn geloofsovertuiging keuzes te maken waar ik oprecht achter sta. Er ontstaat dan verbondenheid tussen dat wat werkelijk in mij leeft en dat wat ik doe, zeg of onderneem. Wat een rust geeft dat.

Wat zuiver leven voor mij ook betekent, is eerlijk zijn over waar ik ben en wat die plaats me doet. En dan heb ik het niet alleen over de momenten in het leven die fijn zijn en die me gelukkig maken, maar juist ook over situaties die moeilijk zijn, waarin ik me machteloos voel, boos, bang of verdrietig. Mezelf toestaan om geen antwoorden [meer] te hebben en te twijfelen aan wat eerder zekerheid voor me was, voelt soms heel kwetsbaar maar tegelijk ook heel bevrijdend. De rauwe werkelijkheid van het leven omarmen werkt zuiverend voor mij. Het geeft me ruimte om te zijn wie ik ben, en moedigt me aan om zonder angst waarheid te spreken. Zonder angst voor mezelf, zonder angst voor anderen of hun reacties. En toch vind ik het ook een uitdaging. Een die ik moedig aan wil blijven gaan.