Soms als ik ’s avonds weer een prachtige zonsondergang bewonder, vraag ik me wel eens af of er ooit een moment zal zijn dat er niemand huilt, verdriet of pijn heeft. Mijn hoofd zegt dan “Nee natuurlijk niet, doe niet zo naïef”, maar mijn hart zegt heel wat anders.
Mijn hart ziet hoop, mijn hart proeft leven. Want diep van binnen geloof ik dat het anders kan. Natuurlijk is het niet perfect op aarde en natuurlijk is er heel veel leed, maar ik wil kijken naar het goede, het mooie en alles wat leven in zich heeft. Ik zoek naar de kleinste geluksmomenten, ik vind en ik houd vast. Soms voor even, soms voor jaren, soms met tranen, soms met een lach. Ik weiger om mijn hart te verharden door de leegte in de ogen van mensen. De overweldigende gebrokenheid die ik dagelijks ontmoet laat ik me niet verlammen. In plaats daarvan wil ik blijven ontdekken hoe ik, gewoon zoals ik ben, mijn omgeving kan verwarmen. Kleine beetjes, stap voor stap. Zonder mopperen, zonder geklaag. Eenvoudigweg naar buiten kijken, naar de ander in plaats van naar mezelf. Niet het leven van een ander inperken door mijn postmoderne grenzen, maar me afvragen wat jij vandaag misschien nodig hebt. Dat maakt de wereld een beetje kleiner en harten vervolgens een beetje groter.
Lijden wordt op die manier een kwetsbare levensdans. Een glimlach is dan geen uitzondering meer, tranen net zo min. Pijn wordt dan een akker bewaterd met vreugde, verdriet een landschap waarin liefde wordt gezaaid. Zo kan leven weer gaan leven: door in onze wereld op te staan. Door over de bergen van onze eigen ziel heen te kijken en met elkaar op weg te gaan.