Ik heb in verschillende landen gewoond en gewerkt en heb al best veel mogen zien van de wereld. Tijdens mijn reizen kwam ik prachtige mensen en ook mezelf geregeld tegen. Vooral als ik alleen was en alles om me heen even stil werd.
Wat me opgevallen is, is dat ik nog geen cultuur heb ontdekt waarin mensen in het algemeen de eigenschap hebben om alleen te zijn. Dit lijkt logisch als je opgroeit in een relatie-gerichte cultuur, maar zelfs in individualistische culturen willen mensen vaak niet ‘alleen zijn’. Natuurlijk zijn er altijd en overal uitzonderingen op de regel, maar mensen lijken altijd iets om handen te willen hebben, iets te moeten doen. Vaak vraag ik me af of deze mensen nog wel weten wat alleen zijn is, of ze nog wel weten hoe dat voelt en of ze de moed nog nog hebben om zich eraan over te geven. Ik denk dat dit soort vragen in mijn hart opborrelen omdat ik me oprecht verbaas over levens die alleen maar bestaan uit afspraken, bijeenkomsten en verplichtingen. Van de gedachte alleen al word ik moe, omdat ik iemand ben die intens geniet van alleen zijn en van stilte. Laat me een week thuis zijn zonder iets te ‘moeten’ en ik voel me als herboren. Alleen zijn geeft me rust, al is dat overigens wel eens anders geweest. Alleen zijn is voor mij een vorm van kunst die me inspireert en ruimte geeft om te dromen. Een vaardigheid misschien wel, die onze veelkleurigheid zichtbaarder maakt en ons leven verrijkt.
In dit filmpje geeft Andrea Dorfman prachtig weer hoe je alleen kunt (leren) zijn.
Be inspired :).